رسول بهروش

امیر قلعه‌نویی همچنان با تمام قوا سعی می‌کند شعله‌های خشمش از عادل فردوسی‌پور را زنده و روشن نگه دارد. او که حالا چند سالی هست در سراشیبی سقوط حرکت می‌کند، این هفته از فرصت نادر پیروزی پرگل ذوب‌آهن برابر استقلال خوزستان نهایت استفاده را برد و حملات تند و شدیدی را علیه مجری برنامه نود ترتیب داد. البته یورش بردن قلعه‌نویی به عادل هیچ چیز عجیبی نیست و می‌توان ده‌ها مصاحبه ریز و درشت با این مضمون از سرمربی پیشین استقلال پیدا کرد، اما آنچه این بار موضوع را آزاردهنده‌تر می‌کند، تلاش زیرکانه و غیرمنصفانه قلعه‌نویی برای پایین آوردن شأن فردوسی‌پور در دیدگان مردم است.
امیر در سخنان اخیرش به نوعی ادعا کرده مجری نود آنقدرها هم که به نظر می‌رسد آدم «آزاده‌ای» نیست؛ چرا که مثلا نه درباره حضور بانوان ایرانی در ورزشگاه‌ها و نه داستان پیش آمده برای مسعود شجاعی هیچ حرفی در برنامه‌اش نزده و کوچک‌ترین موضعی نسبت به این اتفاقات نگرفته است. واقعیت آن است که در یک ماه گذشته انتقاداتی از این دست از عادل فردوسی‌پور در فضای مجازی به چشم می‌خورد، اما انتظار اینکه یک مربی پا به سن گذاشته و باتجربه هم مثل نوجوانان هیجانی و کم‌اطلاع گریبان فردوسی‌پور را بگیرد و او را بابت سکوت در قبال چنین مسایلی بازخواست کند، کمی دشوار بود.
به راستی انتظار امثال قلعه‌نویی از مجری 90 چیست؟ شاید دوستان فراموش کرده‌اند که عادل فردوسی‌پور یک شهروند عادی و کارمند رسمی صداوسیما محسوب می‌شود و ناچار است تحت ضوابط و چارچوب‌های عرفی و قانونی همین سازمان کار کند. به فرض وقتی از او خواسته شود فلان موضوع را در برنامه‌اش ناگفته باقی بگذارد، عادل هم چاره‌ای جز این کار نخواهد داشت. او در تمام این سال‌ها نه خودش را قهرمان ملی جا زده و نه مصلح اجتماعی خوانده است. عادل هر هفته ده‌ها ساعت زحمت می‌کشد تا برنامه‌اش هنوز بعد از 20سال حرفی برای گفتن داشته باشد و جذابیت‌اش را نزد مخاطب گریزپای تلویزیون از دست ندهد. فردوسی‌پور که در جوانی موهای سرش بابت فشارهای کار در تلویزیون سپید شد، خیلی از مواقع ناچار است به مدیران بالادستی‌اش در صداوسیما امتیاز بدهد تا در مقابل از آنها امتیاز بگیرد. او چراغ نود را با همین محافظه‌کاری‌های عاقلانه و به‌موقع روشن نگه داشته تا دکان تنها برنامه انتقادی درست و حسابی تلویزیون هم تخته نشود و فوتبال ایران بیش از این در سیطره قلدرها، دلال‌ها و زدوبندکارها قرار نگیرد. آیا واقعا درک این موضوع خیلی کار سختی است؟ یعنی دوستان راضی می‌شدند عادل دو جمله در مورد ورود زنان به ورزشگاه‌ها یا مساله مسعود شجاعی حرف می‌زد و بعد بی‌آنکه گشایشی در این زمینه‌ها رخ بدهد، برای همیشه برنامه‌اش را از دست می‌داد؟
امیرخان؛ اجازه بدهید این یک برنامه برای مردم باقی بماند و در ازای عبور نکردن از برخی خط قرمزهای تعیین‌شده از سوی سازمان، بسیاری از دیگر معضلات و مصایب موجود را زیر تیغ ببرد. فوتبال ایران هنوز به یک نفر نیاز دارد که گاهی سهم 35درصدی یک شرکت واسطه بلیت‌فروشی را از زیر غبار «ژن خوب» افشا کند و گاهی هم از قراردادهای پنهانی و میلیاردی مدیران ناکارآمد پرده بردارد. شما هم اگر خسته شدید، بهتر است به همان پیشه شریف «کشاورزی» رو بیاورید که روزی وعده‌اش را داده بودید، اما هرگز عملی نشد. مگر نه اینکه بارها گفتید: «اگر مادر کسی خواست او را نفرین کند بهتر است آرزوی مربی شدنش را بکند؟» پس چرا بعد از این همه سال، دست از این حرفه نفرینی بر نمی‌دارید و دستمزدهای میلیاردی را رها نمی‌کنید؟ اصلا حالا که دست عادل زیر ساطور صداوسیما بود، خود شما چرا مدافع حقوق مسعود شجاعی نشدی؟ مگر چیزی از مهدی مهدوی‌کیا کم داشتی استاد؟ اینطور مواقع می‌گویند گر تو بهتر می‌زنی بستان بزن؛ نه؟